Różne kraje, różne zwyczaje

W Armenii wierzą, że szklanka piwa dziennie wspomaga laktację, w Rosji tę rolę pełni bułka z masłem i herbata z mlekiem. Cesarskie cięcie w Meksyku to norma, natomiast w Japonii uważa się, że samo podanie znieczulenia, nie uczyni z kobiety prawdziwej matki. Jakie zwyczaje związane z ciążą i wychowaniem panują w różnych zakątkach ziemi? Zapraszamy do lektury.

Chiny – polityka jednego dziecka

Macierzyństwo w Chinach musi być szczegółowo zaplanowane. Bardzo ważne jest, w którym roku urodzi się dziecko, gdyż według chińskich wierzeń, to determinuje jego osobowość. Rok świni to najlepszy czas na wydanie na świat potomka. Zgodnie z chińską polityką rodzinna, jedna rodzina może mieć tylko jedno dziecko, najlepiej chłopca. Posiadanie męskiego potomka zapewni ciągłość w przekazywaniu nazwiska. Dodatkowo to właśnie na potomku męskim spoczywa odpowiedzialność zapewnienia opieki rodzicom, gdy będą tego potrzebowali. Zgodnie z modelem wychowania, dziecko mieszka z dziadkami w ciągu tygodnia, natomiast na weekendy wraca do rodziców.

Beztroskie dzieciństwo trwa w Chinach bardzo krótko, gdyż dzieci wcześnie rozpoczynają naukę w szkole. Na zajęcia szkolne przeznaczają wiele godzin, gdyż do nauki i edukacji przywiązuje się dużą wagę.

Ekwador – niezastąpiona babcia

W Ekwadorze babcia dziecka pomaga zająć się noworodkiem świeżo upieczonej mamie, przekazując jej wiedzę i porady stosowane przez kobiety od wielu pokoleń. Według wierzeń, kobieta po porodzie nie powinna jeść wieprzowiny, bo przenosi infekcje, a także wystrzegać się awokado, orzechów i ryb. O jej dietę dba mama, która na 40 dni wprowadza się do domu swojej córki.

Podczas kąpieli zaleca się mycie dziecka naparem z rumianku, który uspokaja i korzystnie wpływa na jego skórę. By uchronić malucha od złych uroków, na jego nadgarstku wiąże się czerwoną bransoletkę, która ma strzec niemowlę przed złymi urokami. Popularnym jest również zwyczaj ciasnego wiązania dziecka w beciku. Ekwadorczycy tłumaczą to tym, że małe dziecko ma jeszcze giętkie kości i jest bardzo ruchliwe, a małe zawiniątko łatwiej przenosić młodej mamie.

W Ekwadorze nie występuje presja społeczeństwa na porody naturalne. Kiedy kobieta rodzi przez 6 godzin, a dziecko nadal nie pojawia się na świecie, lekarz wykonuje wtedy cesarskie cięcie. Zupełnie normalne jest również wcześniejsze umówienie terminu porodu i wykonanie cesarki.

Rosja – herbata z mlekiem na laktację

Kobieta w czasie ciąży powinna przeżywać tylko pozytywne emocje, dużo spacerować i w spokoju oczekiwać przyjścia na świat maluszka. Patrzenie na ziemie w czasie spaceru ma zapewnić spokój nie tylko przyszłej mamie, lecz także jej dziecku. Nie powinno się także kupować wyprawki dla dziecka, by nie zapeszyć. Lepiej wcześniej zaplanowane i wybrane przez nas artykuły zakupić dopiero po porodzie, gdy będziemy mieć pewność, że z dzidziusiem jest wszystko w porządku.

Bardzo ważna jest także religia i panujące w niej zwyczaje. Przez 40 dni po porodzie kobieta nie może wejść do cerkwi, dopiero po ich upływie odmawiana jest specjalna modlitwa i kobieta może już uczestniczyć w mszach i nabożeństwach. Również w tym okresie dziecko otrzymuje sakrament chrztu.

Herbata z mlekiem i bułka z masłem to sposób rosyjskich matek na zwiększenie laktacji.

Tunezja – rytualne przygotowania do porodu

Depilacja całego ciała to oczyszczający rytuał przedporodowy kobiet w Tunezji. Kobieta oczekująca porodu udaje się do specjalnej łaźni, gdzie wykonywana jest depilacja pastą cukrową, a następnie stopy i dłonie ozdabiane są henną. Ten zwyczaj ma zewnętrznie przygotować kobietę do porodu, a następnie zapewnić jej piękny wygląd podczas odwiedzin najbliższych, którzy przyjdą zobaczyć jej dziecko.

Pierwszy posiłek młodej mamy to masło utarte z orzeszkami piniowymi i cukrem pudrem. Przez 40 dni po porodzie kobieta powinna zostać z dzieckiem w domu. Kolejnym rytuałem, który dotyczy rodzin, gdzie urodził się chłopczyk, jest obrzezanie. Czas, w którym ten zabieg zostanie wykonany, zależy jedynie od rodziców. Jedni decydują się na to już drugiego dnia po narodzinach, inni czekają do skończenia pierwszego roku życia. Tej ważnej okoliczności towarzyszy także święto rodzinne, podczas którego zbierają się najbliżsi, by świętować przyjście na świat nowego członka ich rodziny. Tradycja dotyczy także nadawania imienia, wybiera się je spośród imion nieżyjących dziadków czy babć.

Kuba – ostre przyprawy od małego

Podawanie dziecku ostrych, przyprawionych potraw z cebulą i czosnkiem to norma. Fasolę podaje się dzieciom już od 6. miesiąca życia.

Co zrobić, gdy dziecko ma gorączkę? Powinno chodzić po domu boso! Tę metodę zalecają nawet kubańscy lekarze. Także osoby z nadciśnieniem powinny stąpać boso.

Pomysł na spędzenie dnia? Tylko na świeżym powietrzu! Na zabawie, grach i spotkaniach z rówieśnikami dzieci spędzają cały dzień. Do domu wracają tylko, żeby coś zjeść, umyć się lub gdy nadeszła pora na sen. To zapewnia im radość, otwarcie i dobre kontakty z otoczeniem, a także korzystnie wpływa na zdrowie.

Panama – smażone, zielone banany

W Panamie panuje zwyczaj nadawania imion po rodzicach, zatem córki będą nosiły takie samo imię, jak i matka, a synowie jak ich ojciec. Ubranka dla dzieci przekazywane są z pokolenia na pokolenie, w ten sposób przekazywana jest miłość.

Ulubioną przekąską panamskich dzieci są smażone zielone banany, które w istocie smakują jak frytki. Pewnie dlatego dzieci tak bardzo je uwielbiają!

Litwa – woda z solą na katar

Litwinki nie chwalą się zbyt wcześnie swoją ciążą i nigdy nie podają konkretnej daty porodu, aby nie zapeszyć. Kobiety w ciąży nie obcinają także włosów, by dziecko nie straciło rozumu. Nie powinno się także robić na drutach, gdyż dziecko może urodzić się okręconą pępowiną wokół szyi. Jedna z najbardziej zadziwiających tradycji głosi, że nie powinno się kąpać dziecka w niedzielę, bo w przeciwnym razie w przyszłości się utopi.

Domowy sposób na katar? Dla maluszka to krople zrobione z wody i soli, dla dziecka od 2. roku życia to mieszkanka wody i miodu.

Co kraj, to obyczaj. Poznanie sposobów na wychowanie z różnych zakątków świata pozwala nam szerzej spojrzeć na lokalne tradycje i zwyczaje. Może warto niektóre rady zagranicznych mam wcielić w życie? Przekonajcie się sami.