Mononukleoza

Nazywana jest „chorobą pocałunków” ze względu na jej bardzo łatwe przenoszenie się za pośrednictwem śliny. Mononukleozą najczęściej zarażają się dzieci powyżej 3 roku życia oraz młodzież.

Nie jest groźna. Najczęściej jej przebieg jest łagodny, ale jest chorobą, która długo trwa (około miesiąca). Nie ma przeciw niej szczepionki, ale przechorowanie mononukleozy daje trwałą odporność.

Objawy

Mononukleozę wywołuje wirus Epsteina-Barra. Dostaje się on do organizmu drogą kropelkową poprzez kichanie, kaszel czy pocałunek. Wylęganie się choroby trwa długo: od 2 do 7 tygodni. W tym czasie choroba nie daje żadnych widocznych objawów. Po tym czasie dziecko skarży się na ból głowy, czasem obrzęk powiek i utratę apetytu. Najbardziej charakterystycznymi objawami choroby są jednak: wysoka (przeciągająca się nawet do 3 tygodni) gorączka, ból gardła oraz obrzęknięte i wrażliwe na ból węzły chłonne (szczególnie z boku szyi i na karku). Badając brzuch dziecka lekarz może stwierdzić również powiększenie wątroby i śledziony. Mogą również wystąpić bardzo charakterystyczne czerwone plamki na podniebieniu twardym. Bywa, że chorobie towarzyszy wysypka.

Leczenie

W przypadku, kiedy lekarz podejrzewa mononukleozę, prawdopodobnie dziecko zostanie skierowane na badania laboratoryjne (morfologia krwi oraz próby wątrobowe). Jeśli diagnoza potwierdzi przypuszczenia pediatry, Twój maluszek zostanie poddany leczeniu domowemu. Nie ma leków przeciw mononukleozie, dlatego leczenie tej choroby polega najczęściej na łagodzeniu objawów. Zazwyczaj szkrab nie będzie mógł chodzić do przedszkola około miesiąca. W tym czasie dziecko powinno dużo wypoczywać, dużo pić, spożywać lekkostrawne posiłki oraz – w przypadku wysokiej temperatury – otrzymywać leki przeciwgorączkowe.

Powikłania

U dzieci mononukleoza zakaźna trwa długo i osłabia organizm. Najczęściej jednak jej przebieg jest łagodny a choroba nie pozostawia po sobie groźnych powikłań. Z nieznanych dotąd przyczyn może jednak pozostać skłonność do szybszego męczenia się. Bardzo rzadko może dojść do pęknięcia śledziony (w przypadku, gdy chory poddawany jest dużemu wysiłkowi fizycznemu). W niezmiernie rzadkich przypadkach może dojść do upośledzenia drożności dróg oddechowych bądź zapalenia ośrodkowego układu nerwowego