Tężec – groźna choroba
Tężec to ciężka choroba, która w Polsce na szczęście należy do rzadkości. Warto jednak wiedzieć o niej jak najwięcej, gdyż jest niebezpieczna dla organizmu. Choroby można uniknąć dzięki profilaktyce, czyli szczepieniom.
Tężec to choroba trudna a często wręcz niemożliwa do wyleczenia. Ale nawet wyleczenie nie gwarantuje pełnego powrotu do zdrowia…
Profilaktyka czyli szczepienia
Najskuteczniejszą formą ochrony przed chorobą jest podanie szczepionki. To ważne, bo tylko dzięki niej organizm skutecznie uodporni się na chorobę. Szczepionkę (która w Polsce jest bezpłatna) trzeba podawać w 4 dawkach: pierwsza już w drugim miesiącu życia, ostatnia miedzy 16-18 miesiącem życia. W 6, 14 i 19 roku życia, konieczne jest podanie tzw. dawek przypominających. Praktycznie nie ma przeciwwskazań do szczepienia przeciw tężcowi. Przeziębienie czy choroba mogą odwlec w czasie termin szczepienia ale absolutnie nie są wskazaniem do zaniechania szczepienia. Szczepionki przeciw tężcowi są bardzo bezpieczne, gdyż nie zawierają żywych drobnoustrojów a toksynę (tzw. toksoid tężcowy). Szczepionki podstawowe warto zastępować odpłatnymi (tzw. skojarzonymi), które jednocześnie uodparniają na inne choroby.
Groźne skaleczenia
Zarodniki lub laseczki tężca znajdują się przede wszystkim w nawożonej odchodami zwierzęcymi glebie, ale mogą przebywać również w wodzie lub kurzu domowym. Generalnie bakteria ta lubi środowisko ubogie w tlen. Ponad 80 % zakażeń tężcem dochodzi na skutek skaleczeń i otarć naskórka. Sam uraz nie jest niebezpieczny tylko zanieczyszczenie rany ziemią, brudnymi zardzewiałymi gwoździami, szkłem czy drzazgami. Dlatego jeśli maluch się skaleczy, nie lekceważ zranienia. Usuń bruzdy z rany i przemyj ją pod bieżącą wodą. Zabezpiecz ranę opatrunkiem. Jeśli od ostatniego szczepienia przeciw tężcowi minęło więcej niż pół roku, zgłoś się do lekarza.
Niebezpieczne toksyny
Gdy zarazki wejdą w głąb organizmu, zaczynają wytwarzać niebezpieczną toksynę, tzw. tetanospasminę. Wędrując wzdłuż nerwów, uszkadza centralny układ nerwowy. Choremu podaje się antybiotyki (penicyliny, cefalosporyny, tetracykliny) W niektórych przypadkach istnieje konieczność podania surowicy przeciwtężcowej czyli anty-toksyny.
Objawy
Początkowo choroba nie daje o sobie znać. Rana czy zadrapanie nie ropieje, w związku z tym zagrożenie choroby można zlekceważyć. Objawy tężca występują po kilku do kilkunastu dniach od zakażenia. Dziecko może mieć wysoką gorączkę, szczękościsk. Maluszek może wykazywać pobudliwość ruchową. Poważnym problemem mogą być skurcze grup mięśniowych np. krtani czy mięśni oddechowych – to może prowadzić do ostrej niewydolności oddechowej. Stan taki wymaga szybkiej interwencji lekarskiej, może się nawet skończyć podpięciem malca pod respirator.