Na nieśmiałe dziecko – dramatoterapia cz.2

Dramatoterapia to odmiana arteterapii polegająca na wyrażaniu emocji za pomocą przygotowaniu spektakli teatralnych oraz uczestniczenie w nich poprzez odgrywanie ról. Wykonywanie inscenizacji i improwizacji pozwala na uświadomienie sobie własnych emocji oraz rozwijanie wyobraźni.

Liczne metody tej terapii sa dostrzegane przez specjalistów, którzy twierdzą, że ma ona duże znaczenie w wychowywaniu i nauczaniu dzieci i młodzieży. Lekcje w szkole, zajęcia nieobowiązkowe są świetnym sposobem na zapoznanie potrzebujących z dramatoterapią.

Konflikt i problem w dramie jest wymyślony, wyobrażany lub zaczerpnięty z lektur i opowiadań. Są to najczęściej dość typowe sytuacje konfliktowe. Poznawanie tych sytuacji i skutków ludzkich zachowań oraz poszukiwanie własnych wyborów i rozwiązań przyspiesza emocjonalne, intelektualne i społeczne dojrzewanie uczestników dramy. Każda jednostka powinna mieć dostęp do wszelkich środków, które pozwalają na prawidłowy rozwój fizyczny i psychiczny. Nie tylko dzieci chore powinny korzystać z dramatoterapii. Ta metoda daje możliwości wszystkim do poprawnego funkcjonowania w życiu społecznym.

Proces przystosowania się do określonego środowiska społecznego wymaga umiejętności nawiązywania kontaktu z grupą i jej członkami. Dzieci z wieloma schorzeniami o charakterze przewlekłym nie mają szans na zdobywanie tej umiejętności, gdyż albo nie są przyjmowane do przedszkola, albo nie mogą ze względu na stan zdrowia do niego uczęszczać. Zdarza się to często szczególnie u dzieci z zaburzeniami motorycznymi, z niedostateczną samodzielnością w czynnościach dnia codziennego, ze znacznymi zaburzeniami percepcji sensorycznej.

Dramatoterapia cechuje się wszechstronnością. Jej techniki polegające na ćwiczeniach rozwijających zmysły, zajęciach ruchowych, mimicznych, odgrywanie scenek o różnych charakterach (komediowe, tragiczne) prowadzi do rozwoju dzieci zdrowych jak i tych z deficytami rozwojowymi. Zasadą prowadzenia zajęć grupowych jest określona procedura: rozgrzewka ( fizyczna bądź umysłowa ), wprowadzenie do ćwiczenia, czyli zaprezentowanie celu zajęć, wykonanie ćwiczenia oraz podsumowanie, polegające na omówieniu efektów i wzbudzeniu refleksji u członków grupy. Celem technik dramowych jest nauczenie ich wykorzystywania zdobytych doświadczeń w społeczeństwie. Poprzez odgrywanie pewnych ról łatwiej jest im postawić się w danej sytuacji w rzeczywistości. Dodatkowo takie zajęcia uczą patrzenia na pewne zdarzenia z różnych perspektyw, co pozwoli na mniej subiektywne ocenianie.

W technikach dramatoterapii stosowane powinny być takie metody jak:

– Rozmowa – która jest najprostszą formą bycia w roli. Uczy rozmowy o doznaniach, słownego uzewnętrzniania uczuć, buduje zaufanie.
– Wywiad – polega na rozmowie z jedną lub dwiema wytypowanymi osobami. Kształci umiejętność zadawania pytań. Fikcyjna sytuacja rozwija fantazję i myślenie…
– Improwizacje – „wchodzenie w rolę” na podstawie opowiadania lub utworu literackiego (scenka,przedstawienie). Jest to praca w grupach bez nastawienia na efekty artystyczne.
– Inscenizacja – opiera się na wyraźnym podziale widzów i aktorów. Aktorzy uczą się tekstów na pamięć i grają pod kierunkiem reżysera według ustalonego scenariusza…
– Ćwiczenia głosowe – polegają na naśladowaniu głosów zwierząt i odgłosów wydawanych przez przedmioty. Doskonalą rytm oddechowy i wyrazistą mowę.

Zajęcia z dramatoterapii pobudzają wyobraźnię. Pozwalają na aktywizację ruchowo-mimiczną, którą można zaobserwować w mimice, gestykulacji, spontanicznych ruchach. Śmiech, krzyk, opowiadanie pojawia się w momencie pobudzenia ekspresji werbalnej. Metoda dramy wykorzystuje wyobraźnię dziecka, pozwala uwolnić emocje, przeżycia.